Η ζέστη και τα σαλιγκάρια...

Έχει πολύ γέλιο το πως βγαίνουν μισοπεθαμένοι οι ένοικοι των πολυκατοικιών στα μπαλκόνια τους αναζητώντας μάταια λίγη δροσιά τα απογεύματα. Περιμένουν να πέσει ο ήλιος για τα καλά και σιγά σιγά σαν τα σαλιγκάρια κάθονται με όσο λιγότερα ρούχα μπορούν στο μπαλκόνι τους.

Κάθομαι και γώ αυτή τη στιγμή στο μπαλκόνι μου και τους βλέπω όλους της γειτονιάς μιάς και απέναντι στην πολυκατοικία που μένω φαίνονται αρκετά διαμερίσματα... Πάω να κάνω ένα φραπέ και ξανάρχομαι... Μισό λεπτό...... οκ ήρθα...

Ακριβώς απέναντι μένει μια κυρία που την βάφτισα ''λυπημένη''. Έχει συνεχώς ένα λυπημένο ύφος σαν αυτό που είχαν οι γυναίκες που περίμεναν νέα από το μέτωπο για τους γιούς και τους άντρες τους.. Μένει στον 6ο άλλα έχει θεαθεί και στο μπαλκόνι του 4ου πράγμα που φανερώνει ότι όλη η πολυκατοικία είναι μια οικογένεια που λέμε και για να μην αυτοκτονήσουν οι ένοικοί της που είναι και κάποιας προχωρημένης ηλικίας, πάνε από όροφο σε όροφο για καφέ-επίσκεψη.

Στον 4ο πάλι μένει μια κυρία με ένα κανίς και πολλά φυτά στη μικρή της βεράντα. Έχει φτιάξει το μικρό σπίτι στο λιβάδι σε 4 επί 1,5 μέτρα μπαλκόνι και μπράβο της... Έχει ντάλιες, καμέλιες, περικοκλάδες, κλιματαριά, σκουλαρικιές και ότι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους πως ανθίζει σε ένα λιβάδι και το φροντίζει με πολύ αγάπη όπως και το σκύλο της... 32 γλάστες έχω μετρήσει και είμαι σίγουρος πως μου ξεφύγαν και άλλες τόσες...

Κάτω από την λυπημένη μόλις έχει μετακομίσει μια οικογένεια Ινδών με τα πολύχρωμα ρούχα τους να μας χρωματίζουν έστω τη ματιά μας...

Στην διπλανή οικοδομή στον 5ο μένει ένας ηλικιωμένος κύριος που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βλέπει τηλεόραση καθισμένος σε μία άβολη καρέκλα. Φαίνεται πως είναι εκεί καρφωμένος για αρκετά χρόνια έτσι... ακίνητος και προσηλωμένος στον Δρακάκη φαντάζομαι και με το φώς του διπλανού δωματίου αναμμένο, ενώ δεν είναι κανείς σε εκείνο το δωμάτιο... Παράξενα πράγματα..

Κάτω από τον άνθρωπο που βασανίζει το κορμί του πάνω σε μία καρέκλα μένουν κάτι φοιτήτριες (2) και περνούν καλά με τα laptop και τα αγορούδια που φιλοξενούν κάθε βράδυ..

Τώρα είναι κάτι άλλοι στο σπίτι αυτό, μάλλον οι γονείς τους και μάλλον θα έχουν δουλειές στην Θεσσαλονίκη για να μαζοχίζονται μέσα στο σπίτι των παιδιών τους, όπου αυτά την έχουν κάνει βεβαίως για τις πραγματικές διακοπές μιας και μόνο οι γονείς φαίνονται...

Δυο πατώματα πιο κάτω μένει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι όπου ο άνδρας ακόμη δεν έχει εξοικειωθεί με την ηλικία του και φοράει πεισματικά την όμορφη περούκα του και κάθεται σταυροπόδι σα να μην τρέχει τίποτα... Ακόμη και με αυτή τη ζέστη η περούκα είναι πάντα στο κεφάλι του...Η γυναίκα φαίνεται περισσότερο εξαντλημένη από τα παραπάνω κιλά, τις δουλειές του σπιτιού και από την ανυπόφορη ζέστη...

Στον τελευταίο όροφο κατοικεί μία γιαγιά που πότε - πότε απλώνει ένα πανάκι για στέγνωμα και έχει και αυτές τις πολύ όμορφες σιδερένιες άσπρες καρέκλες (φερ φορζέ) που κάποτε είχαν μεγάλο σουξέ σε όλα τα μπαλκόνια ενώ σήμερα σκουριάζουν και λερώνουν τα πλακάκια αφού δεν αποφασίζουν να τις σουτάρουν... Απορώ πως ακουμπάς το κορμάκι σου για ανάπαυση σε τέτοιες καρέκλες;; Είναι σαν τον κυριούλη που βλέπει τηλεόραση καθισμένος σε καρέκλα παλιού καφενείου, ψάθινη...

Μεγάλη ζέστη αδερφάκι μου και είπαν πως την ερχόμενη τρίτη θα έχουμε καύσωνα... Ποτέ άλλοτε δεν μας προειδοποιούσαν για επερχόμενους καύσωνες τα δελτία ειδήσεων... Σήμερα γίνεται κι αυτό...

Τώρα στις ελεεινές αυτές μέρες που περνούμε, έχουμε τουλάχιστον το συμπονετικό ύφος του παρουσιαστή που μας λέει τον καιρό, που μας εμψυχώνει και να μας δίνει δύναμη και κουράγιο για το κακό που θα μας βρεί σε λίγες ώρες...

Το βράδυ ξεκίνησε και ένας στίχος από τους αγαπημένους Στέρεο Νόβα μου ήρθε στο νου...

''μικρό αγόρι πάλι τρέχεις μόνο, πιο γρήγορα από το μυαλό πιο γρήγορα από το νόμο

σ' έναν κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα σε μια κούρσα από κουρασμένα άλογα....''