Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Θαλασσίτσα




Για να ηρεμίσεις από την βαρεμάρα που σε δέρνει όλη την εβδομάδα, το Σάββατο πρέπει να κάνεις κάτι που σε ξεκουράζει... κάτι ξεχωριστό...
Σηκώνεσαι το πρωί, όχι και πολύ πρωί και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι ήδη μέσα στο αμάξι και τραβάς κατα παραλία μεριά, μην σου τύχει και θέλεις καμιά Χαλκιδική την έχεις βαμμένη...
Ξεκινάς λοιπόν γιά μπάνιο..  Όμορφη μέρα, ήλιος, πουλάκια κελαηδούν, και στο διπλανό αυτοκίνητο ο κύρης του βγάζει έξω την χερούκλα του και αμολάει ένα άδειο πακέτο από τσιγάρα..
Βρέ βλαμμένε άρχοντα της ασφάλτου!!!.. ο δρόμος νομίζεις πως είναι το σαλόνι σου και σε λίγο θα έρθει η δούλα σου να το παστρέψει;;;;.. Ανάβει το φανάρι και απομακρύνεσαι από την λοβοτομημένη  βλακόφατσα για να μην του πεις και τίποτα και το μπάνιο γίνει λούτσα στα βρισίδια και γιατί όχι σε κλωτσίδια... Γιατί δηλαδή να κάνουμε το περιβάλον σαν τα μούτρα μας.. αυτό μας έκανε κάτι κακό;;; Δεν κατάλαβα.... Ισα ισα που μας δίνει το καθαρό του οξυγονάκι κι εμείς αντί για αγάπη το κλάνουμε στα μούτρα...Δεν είμαστε οκ..
Το αμάξι κυλάει στο φιδένιο δρόμο προς την όμορφη παραλία και μετά τη θέα μερικών εκατοντάδων κακόγουστων βιλών και παλατιών που δεν ξέρω τι φανταζόταν οι ιδιοκτήτες τους και τι τους έκαναν οι μηχανικοί, πάντως συνενοημένοι δεν ήταν..
Το αποτέλεσμα από σπίτι σε σπίτι πάντως είναι να αισθάνεσαι πότε στην Αγγλία πότε στη Γερμανία-αυτά είναι τα σπίτια των μεταναστών που θέλαν δε θέλαν τσιμπίσαν την επιρροή- πότε την χώρα του ποτέ, άλλα ποτέ μα ποτέ την χώρα που είναι χτισμένα δηλαδή την Ελλάδα..
Τι θές και κοιτάς δεξιά και αριστερά του δρόμου!!.. Το δρόμο μόνο... άντε και φτάσαμε...
Ξαπλώστρα ομπρέλες και σε 2 λεπτά είμασταν στο νερό... Αααααααχχχχ... μμμμ δροσερούτσικο και πεντακάθαρο και δεν ξέρω ακόμα το γιατί.... Βέβαια τα ποτηράκια τα πλαστικά και τα πηρουνάκια, ποιός στο διάολο σκέφτηκε να πάρει πλαστικό κομπλέ σερβίτσιο στην παραλία που να του καούν όλες οι πλάσμα συμπεριλαμβανομένης και αυτής στο εξοχικό, υπήρχαν ολούθε στην παραλία, μέσα αλλά και έξω από το νερό... Καθαρά βέβαια.. Δεν είχαν κανένα υπόλοιπο φαγητού.. την αλήθεια να την λέμε... αααα..
Λίγος ο κόσμος κι αυτό γιατί η παραλία τούτη που βουτήξαμε είναι παραλία οικογενιάρχιδων όπου φοβούμενοι τις βλαβερές ακτίνες του ήλιου για το παιδούδι τους, άσχετα που πριν το κάνουν ξαπλαρωνόταν ολημερής και δεν τους καιγόταν καρφάκι για το τομάρι τους...Τώρα γίναν το παράδειγμα για όλη την κοινωνία και ακολουθούν κατά γράμμα το τί τους λένε τα δελτία ειδήσεων....Βάζουν λάδια με δείκτη προστασίας 40, ενώ δεν βάζαν καθόλου όταν δεν είχαν μωρό, πέρνουν τέντες ολόκληρες και καρέκλες και τραπέζια και αλουνινόχαρτα γεμάτα φαγιά μήπως και πεινάσουν, ενώ πρίν ούτε μπουκάλι νερό.. και γενικότερα θέλουν να εξασφαλήσουν την αιώνια ζωή, μιάς και τώρα έχουν πλέον σκοπό ιερό.. Το μεγάλωμα του πρίγκιπα ή της πριγκίπησας και την σωστή διαφύλαξη της ακεραιότητάς του μέχρι τα 50 του χρόνια... 
Ευτυχώς που είναι έτσι τα πράγματα και δεν πλησιάζουν την παραλία πρίν τις 5... Μέχρι να έρθουν μπορείς να ηρεμήσεις μιά στάλα και να απολαύσεις τον παφλασμό των κυμάτων και το δροσερό αεράκι κάτω από την ομπρέλα... Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα να φάς ένα ροδάκινο και να κοιμηθείς στη σκία της ομπρέλας με την άμμο κολλημένη στα πόδια....
Το πρώτο ζευγάρι με παιδί σκάει μύτη. Έσκασε μύτη λίγο νωρίτερα γιατί το παιδάκι τους ήταν στην ηλικία που πλέον δεν το προσέχεις μη πνιγεί... Ξέρει μπάνιο και κάνει τρέλες με το μπαμπά του συναγωνίζοντάς τον για να του πει πως κάποια μέρα θα τον νικάει σε όλα τα παιχνίδια τους. Η μαμά μπροστά με τα τούλια και τις οργάντσες, το κόκκινο νυχάκι πάνω-κάτω, τα γυαλιά μπαμπρίζ-λεωφορείου και το ύφος ''μα πότε γέννησα το μόγκολο που μας ακολουθεί;;;''.. και από πίσω ο πατήρ με βατραχοπάπουτσα, ομπρέλες,καρέκλες,σκάκι,φουσκωτό,τρόμπα για το φουσκωτό, πετσέτες, φραπέδες,μπάλες,μάσκες, περιοδικά, και ένα μικρό φαρμακείο για κάθε ενδεχόμενο...Το σκρίνιο το άφησε στο σπίτι... 
Ξύπνησα και με μισόκλειστα μάτια έβλεπα τον πιτσιρικά να φωνάζει μέσα από την θάλασσα τον μπαμπά του να πάει εκεί γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά με την μάσκα του... έπαιρνε νερό και το γεγονός αυτό θα ήταν καλό να το μάθει όλη η παραλία σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου... Καλέ μου άνθρωπε... μάθε στο παιδί σου να μιλάει σιγά και όμορφα... δεν φταίμε όλοι οι άλλοι που δεν έχουμε.. Η μαμά κουβέντα. Διάβαζε το ''γυναίκα'' για να διαλέξει ποιά κρέμα θα βάλει στα μπούτια της... ''χειρότερο αντιλιακό δεν ξαναείδα'' αναφώνησε καθώς έκανε άσπρο τον πιτσιρικά της πασαλείβοντάς τον με αντιλιακό απ'την κορυφή ως τα νύχια... Ο πατήρ διάβαζε τα νέα ποδοσφαιρικά αποκτήματα της ομάδας του και τα έλεγε και στον γιό του, για να μαθαίνει το καμάρι του που είχε και πετσέτα του Άρη... χμμμμ ...Αυρίο μεθαύριο πως θα βγεί στην κοινωνία χωρίς να ανήκει πουθενά;;;; Αμα τον ρωτήσουν τι ομάδα είναι, αυτός τι θα απαντήσει;;;; Αν του πουν και για ένα παίκτη που είναι μπάκ αν παίζει καλά, αυτός τι θα πει;;;; Τι να πει κανείς..
Έτσι γίνεται ο Έλληνας, Ελληνάρας... και δεν καταλαβαίνει τίποτα όταν μεγαλώσει... Γιατί ένα γνωμικό παλιό λέει πως στο στραβό δέντρο, από μικρό του βάζεις ένα στήριγμα για να μεγαλώσει ίσια και να γίνει ένα όμορφο δέντρο... Αν από μικρό μεγαλώνει στραβά και δεν του βάλεις κάποιο στήριγμα, όταν μεγαλώσει και μετά είναι αργά για να προσπαθήσεις να το ισιώσεις...
Οι βουτιές μας ήταν συχνότερες γιατί από αυτά που ακούγαμε, δεν είχε και κανένα ντουβάρι να βαρέσουμε το κεφάλι μας... 
Λίγο ύπνος, λίγο χάζι... έφτασε η ώρα που οι ορδές των πιτσιρικάδων που καταφτάνανε σιγά σιγά στην παραλία με τους υπερήφανους γονείς να χύνονται αποκαμωμένοι στην άμμο και να μην έχουν όρεξη καμμία να φωνάζουν, παρόλ'αυτά ένα ''γιαννάκη όχι στα βαθιά'' θα το τσιροκοπήσουν... Πρίν κάνουμε νταούλι κεφάλι ξεκινήσαμε για πίσω...
Όμορφη θάλασσα, όμορφο καλοκαιράκι...

Δεν υπάρχουν σχόλια: