Απόψε νοιώθω σαν τον Σβαρτζενέγκερ σε μία παλιά ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου καταλάθος βγαίνει έξω από τον θόλο που περιβάλει τον πλανήτη όπου πήγε να σκοτώσει κάποιους κακούς και αρχίζει να αφρίζει και να αργοπεθαίνει αφού ώς γνωστό πέρα από τον θόλο δεν υπάρχει οξυγόνο, οπότε ούτε και ζωή....
Τέτοια βραδιά έχει απόψε έξω στην πόλη σε αντίθεση με το προστατευμένο περιβάλον του σπιτιού εξοπλισμένο με κλιματιστικό... Που φτάσαμε!!!... Βγήκα καταλάθος να πετάξω τα σκουπίδια και παραλίγο να πέσω κάτω ξερός από την ζέστη και την άπνοια... Παιδιά κάτι κάναμε μάλλον στον πλανήτη μας...δεν εξηγείται αλλιώς να κάνει τόση ζέστη.... Ή θα πλησιάζουμε τον ήλιο σιγά σιγά.... NASA ακούς!!!! εξέτασέ το σε παρακαλώ... θα τσουγκρίσουμε με τον ήλιο; μην καούμε, να το προλάβουμε.....
Τελικά νομίζω πως πρέπει να βάλουμε και μείς ένα γυάλινο θόλο για την προστασία μας αφού το περιβάλον το ξεσκίσαμε σαν δε ντρεπόμαστε.... Απόψε είναι μία από τις δύσκολες νύχτες όπου το κλιματιστικό θα αποδείξει αν μπορεί να δουλέψει ασταμάτητα για όλη τη νύχτα...
Θυμάστε την εποχή πρίν τα κλιματιστικά;;; Βέβαια δεν είχε τόση ζέστη ή κι αν είχε ήταν διαφορετική... μπορούσες να συνεχίσεις τις καθημερινές σου δραστηριότητες, ακόμα και να βγεις μία βόλτα χωρίς να κινδυνεύεις να πεθάνεις από θερμοπληξία... Απ'τη στιγμή που μας τα έστειλε ο γιαπωνέζος μας πήρε η κάτω βόλτα...
Μήπως είμαι υπερβολικός;; Μήπως μεγαλώνοντας ο άνθρωπος ζεσταίνεται περισσότερο;..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου