Και γιατί όχι εδώ που τα λέμε... Είναι το μόνο που μας μένει να κάνουμε... να την κάνουμε σιγά σιγά... για να περάσουμε λίγο όμορφα στον καθαρό βουνίσιο αγέρα....
Όχι πολύ μακρυά βέβαια ....βενζίνης επιτεπούσης... σε κοντινά οικογενειακά λημέρια φίλων σε εξοχικά εντός σχεδίου πλέον, και σε κατοικίες που ο θόρυβος της πόλης βρίσκεται και εκεί ολοκάθαρος, δυνατός, και εκνευριστικός αφού σε όποιο σπίτι και να πάμε κουβαλάμε και όλα μας τα τσιμπράγκαλα για να κάνουν την ζωή μας εύκολη και ίδια με αυτήν της πόλης.... Τα καταφέραμε!!! Πήγαμε τον πολιτισμό στην εξοχή!!!! Τσιμέντο και άσφαλτος σαν παραπόταμοι γεμίζουν και το παραμικρό δρομάκι (πατέκα), ανάμεσα στά τροχόσπιτα και τις τροχοβίλες.....
Αυτοκίνητα χωμένα σε δέντρα και θάμνους μοιάζουν παράταιρα με το περιβάλλον και ανυπομονούν να βρεθούν και πάλι πίσω στην πόλη περιμένοντας το πράσινο να τους δώσει την εκκίνηση.....
Το Πάσχα πέρασε άλλα ο κόσμος δεν γύρισε ακόμα στις πολύβοες, σταχτιές οικοδομές του και είναι σα να λέει πως δεν αντέχει πια να γυρίσει ξανά πίσω... Κρατιέται γερά πάνω από ένα δέντρο και αρνείται να ξαναμπεί στην καθημερινότητά του... Μετράει αργά αργά τις ώρες που του απομένουν και αναστενάζει βαριά σαν σκέφτεται το πού θα βρεί πάρκινγκ...
Είναι άραγε φυσικό όλο αυτό που ζούμε;..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου