Η υβρεοπομπή

Το μόνο που ταιριάζει στην αυριανή μέρα είναι οι παρακάτω στίχοι του αγαπημένου μου Φοίβου Δεληβοριά που μας περιγράφει τα του στρατού με τον δικό του μοναδικό τρόπο... Χωρίς πολλά λόγια και υπερβολές ξεδιπλώνει την εικόνα του στρατού που εδώ και πολλά χρόνια παραμένει η ίδια...

Μιας και θα παρελάσουν τα σολντά αύριο, που είναι και οι βασικοί υποστηρικτές της βλακώδους παρελάσεως χωρίς λόγο πλέον, νομίζω πως πρέπει να ψάξουν και να ακούσουν το τραγουδάκι αυτό που θα διαβάσουν παρακάτω μπας και ξυπνήσουν από τον λήθαργο..

Για την αξιομνημόνευτη αυτή μέρα εορτασμού λοιπόν, έχοντας παρελάσει χθες τα σχολεία που δεν ξέρω και γώ γιατί παρελάζουν (μάλλον προς τέρψη οφθαλμών των γονέων)... αύριο είναι η σειρά των στρατόγκαβλων, να μας δείξουν τους γυαλισμένους τους σωλήνες πάσης διαμέτρου...

Η υβρεοπομπή Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων Που βλέπουν το στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς Μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα Απ΄ το τάγμα το ανέστιο των υβριστών. Λέω Υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος Που δύναται λεοντόκαρδα ν΄ αντιπαρατεθεί Σους έξωθεν κίνδυνους Σε Φράγκους κι Αγαρηνούς Και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία. Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση Να σχίζει όλη την Εγνατία οδό Και αντί για ονόματα Διαιρέσεις σε σώματα Να ΄ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο: Τα μουνιά καπέλα, οι πάρε τ΄ αρχίδια μου Οι την Παναχαϊκή μου και τα χεζοβολιά Να ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπανα Του κώλου τα εννιάμερα κι οι γάμησέ τα Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδες Οι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοι Με τύμπανα πιο κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδες Τα μαλακιστήρια κι οι κλασομπανιέρες. Τα κωλοτρυπίδια να βαράνε τις σάλπιγγες Και τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολές Να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν-δυο οι μικροτσούτσουνοι Το πόδι να βαράνε οι το στανιό μου μέσα Να υπάρχει ένα μεσαίο μέρος με ύβρεις κοινότοπες Οι άντε και γαμήσου οι παλιοπούστη και λοιπά Και αντί για ιερατείο να προπορεύονται οι βλάσφημοι Που αυτά που λεν΄ δεν είναι για να τ΄ αναφέρω. Τέλος μπροστά μπροστά κι εν είδει παραστάτη Αγκαλιά η πουτάνα και το γαμώ τα παιδιά Και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο Ν΄ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας. Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο Στο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή Σε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαι Σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος. Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι Που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή Δυο χρόνια απ' το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μου Και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας Πληγές, βωμολοχίες κι αλλήλοταπεινώσεις Κάτω απ΄ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή Κι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατος να κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης.